Kemal ASLAN (patievreni.com)-
Eylül ayının başında emekli olduğumda yaşamı düşündüğüm Seferihisar’daydım. Çocuklarım en az on yıldır yazları tatil için buraya gelirdi. Ataköy’den Hülya hanımın annesi ve kardeşlerinin yanına. Bir aile gibiyiz onlarla. Çocuklarım zaten onların çocuklarıyla kardeş gibi. Çocukların orayı sevmesinden ve methetmesinden mi yoksa medyada çıkan haberlerden mi bana uygun bir yer olarak kafamda canlanmıştı
Seferihisar. Orada emekliliğimi sürdürmeyi kafama koymuştum. Hem yaşamak, ata topraklarım olan Ege’yi yakından tanımak; hem de yazmaya daha çok zaman ayırmak için böyle bir tercih içindeyim. Günü geldiğinde bu planımı
gerçekleştireceğim. Artık benim için saat geriye doğru sayıyor; bunun bilincindeyim. O nedenle günlerimi daha verimli daha etkin bir biçimde değerlendirme yapmak istediklerimi gerçekleştirmek istiyorum. Bu tatil bir anlamda bunun bir provası niteliğinde oldu.
Seferihisar’ın merkezi de beton yığını. Binalar birkaç katlı ama aralarında soluk alacak yer yok. Düzenli bir kentleşmeden eser yok. Yeni yapılaşma bölgeleri biraz daha planlı ama onlarda da yeteri kadar yeşil alan yok. Betonun rengi yeşil renkten daha çok seviliyor buralarda. Seferihisar’ın merkezine birkaç defa gittik eşimle. Özellikle de Hülya hanımı görmek için. Senelerin tanışıklığı ve yakınlığı var aramızda. Onun annesi eskiden Pet Shop işletirmiş. Şimdilerde iki kız kardeş bu işi yapıyor. Dükkânların önünde köpek ve kediler bulunuyor. Onlar da onlara mama veriyor. Yan yana dükkânların yer aldığı bu sokakta Hülya hanımın çalıştığı giysi satan mağazanın dışında kınalı bir kedi dikkatimi çekti. Ben sandalyeye oturduğumda o boylu bozunca yerde uzanmış yatıyordu. Bir ara nefes alışını fark etmediğimden “acaba ölmüş mü” diye içimden geçirmedim desem doğru olmaz. O, hiçbir şey umurunda değil gibi boylu boyunca
uzanmıştı. Bir ara uyandı göz göze geldik. Kivi’den sonra başka kedilerle de sıcak ve yakın ilişki kurdum. Ancak bu kınalı kedi farklıydı. Beni uzaktan izledi, ama yanıma da gelmedi. Bu sokaktaki esnaf da renklerinden dolayı ona “kınalı”, diyorlarmış. Yani onun da özel bir adı yokmuş; rengiyle bilinen kedilerdenmiş. Dişi irice bir kedi. 5-6 yaşındaymış.
Zaman zaman uyukluyor. Kimseyle ilgilendiği yok. Öyle sevgi arayışında değil. Bu nedenle sokulgan da değil, sırnaşık da… Sokaktan gelmiş onlar da önce sahiplenmişler. O zamanlar 100 metre geride karşı tarafta küçük bir dükkândaymışlar. O da orada kalırmış. Şimdi Balarısı adını almış o dükkân. Onlar da aynı sokaktaki şimdiki yerlerine taşınmışlar. Önce yadırgamış, alışamamış bir süre. Tıpkı bizler gibi… Ben de yeni bir eve taşındığımda huzursuz olurum. İlk günler rahat uyuyamamış. Ben de yabancı ya da yeni bir yerde hemen yatamam. Oraya bir süre alışmam lazım. Onun bu alışma sürecinde doğum yapacak bir kediyi de dükkâna almışlar. O, bir başka kedinin bu dükkânda doğum yaptığını fark etmiş. Artık oranın kendisine ait olmadığını hissetmiş. Ne kadar onu çok sevseler de o bu durumu
kabullenmemiş. Kedi hissiyatı deyip geçmemeliyiz. İnsanlar da böyledir: İlgi, yakınlık görmedikleri yere durmazlar, oralara pek uğramazlar. Karakterli bir kediymiş meğer. Ne yapsalar dönmemiş bir daha. O, evi bellediği yere yeni bir kedinin alınmasını hazmetmemiş. Onuru kırılmış. Belki de kıskanmış. Ya da can dostlarının sevgisini başka bir kediyle paylaşmaları onu rahatsız etmiş. Hangi durum olursa olsun gerçek şu ki: O zamandan sonra bir daha dükkândan içeri adım bile atmamış. Geceleri sokakta kalıyor, gün içinde mama ihtiyacını karşılamak için dükkânın önünde duruyor. Zaman zaman boş olan koltukta uyukluyor. O, canı ne isterse onu yapıyor, bir anda gözden kaybolabiliyor: beş – on dakika sonra yeniden gelebiliyor.
Sokakta yaşamaya alıştığından kimseye de müdanası yok. Sokakta var olmaya çalışıyor, yalnızlığını yaşıyor. Buralarda kışın havalar soğuk oluyormuş. Can dostların onun sokakta donarak ölmesinden korkuyor. Bu nedenle onu bu kış öncesi dükkânda yatırmaya alıştıracaklar. Bakalım o yine direnecek mi? Konuyu onur sorunu olarak görmeye devam mı edecek? Zaman ne gösterecek birlikte göreceğiz.